02: „O jeden krok bliżej do spełnienia marzeń.”:02

Przepraszam z góry za błędy jakie się pojawią w tym rozdziale. Jeszcze daleko mi do doskonałości. Cieszę się bynajmniej, że udało mi się znaleźć drobne grono czytelników. Mam nadzieję iż rozdział spodoba się. :) W planach mam jeszcze napisać jedno opowiadanie o tej tematyce ale zobaczymy co życie pokaże :)

Z wyrazami szacunku Arisa aa/ Lili

~#~

-  Naomi?- Usłyszałam znajomy głos. Spojrzałam w kierunku wejścia do przedziału. Stał tam chłopiec. Ten sam, którego poznałam u Madam Malkin. Koło niego stała jeszcze jedna osoba dziewczynka o brązowych włosach. Zaglądała mu przez ramię nie pewnie. Uśmiechnęłam się w jego kierunku.

- Miło mi znów cię widzieć.- Zawołał po chwili rozglądając się po przedziale. Mogłam jedynie zgadywać, że sprawdzał czy są rzeczy kogoś innego.

- Nevil!- Zawołałam wstając z miejsca i podeszłam bliżej. Wyciągnęłam rękę na przywitanie spoglądając na dziewczynę, która aktualnie stała za nim. Spoglądając w moim kierunku. Pierwszoroczna. Z resztą tak jak i ja.

- Wolne?- Zapytał spokojnym głosek. Po czym wskazał brodą na miejsca. Zerknęłam w tamtym kierunku i uśmiechnęła się. Ich towarzystwo mi odpowiadało. Każdy lepszy od Malfoy’a.

- No pewnie.- Odpowiedziałam podchodząc do swojego miejsca i usiadłam na nim. Delikatnie zarzuciłam nogę na nogę opierając głowę o dłoń. Spoglądałam w okno zamyślona. To wszystko zdawało się być snem. Pięknym. Z którego niebawem zostanę boleśnie obudzona. Chciałam by to trwało wiecznie. Spokój bez kłótni, nakazów, zakazów, poleceń, nagan. Mimo, że czytałam o Hogwardzie trochę i wiedziałam o tym, że każdy uczeń należąc do danego domu zdobywa jak i traci dla niego punkty. Może zostać ukarany. Przyjmę każdą karę, aby nie spędzać czasu z Malfoyami.  

- Chodź!- Zawołał po chwili Neville. Spojrzałam w jego kierunku wyrwana z zmyśleń. Wypuściłam cicho powietrze.

- Tutaj jest wolne. – Powiedział do dziewczynki, która weszła tuż zanim. Spojrzała na mnie podchodząc bliżej.

- Naomi poznaj Hermione. Tak samo jak my jest w Hogwardzie po raz pierwszy.- Powiedział pokazując na nią.

Hermiona jest dziewczyną o brązowych, długich włosach. Można powiedzieć, że miała je w nieładzie bądź takie już miała. Jej oczy były tego samego koloru co włosy. Przednie zęby były ciut dłuższe od pozostałych.

- Hermiona? Tak. Ja jestem Naomi.- Powiedziałam z uśmiechem na twarz. Wstałam wyciągając dłoń w stronę dziewczyny na przywitanie. Gdy ją uścisnęła usiadłam ponownie spoglądając na Neville.

- Miło mi cię poznać. – Powiedziała stojąc wyprostowana. Po chwili zajęła miejsce naprzeciwko mnie koło niej usiadł Nevil obserwując nasze zachowanie. Milczał. Hermiona spojrzała w okno zastanawiając się nad czymś. Pod pachą miała dość grubą książkę. Lekka lektura na podróż. Zapewne tak. Odwróciłam wzrok spoglądając w okno, na którym zaczęły pojawiać się pierwsze smugi.

W naszym przedziale zapadła nie zręczna cisza. Najwidoczniej nikt nie był chętny do rozmowy. Musiało minąć kilka bądź kilkanaście dobrych minut by odezwał się Nevil. Znudzony naszym milczeniem.  

- Z kim mieszkacie?- Zapytał Nevil. Zacisnęłam szczękę jak i pięści. Też sobie wybrał dogodny temat do rozpoczęcia rozmowy. Co miałam powiedzieć? Przecież jak wspomnę o Malfoy'ach… Pokręciłam przecząco głową. To może się źle się skończyć.

- Moimi rodzicami są mugole. – Odpowiedziała Hermiona z delikatnym uśmiechem. Książkę położyła na swoich kolanach spoglądając na nią co jakiś czas.

- Zarówno moja mama jak i tata są mugolami.- Dodała po chwili namysłu spoglądając na Neville, który uśmiechał się delikatnie. Widziałam na jego twarzy spokój.

- Ja natomiast mieszkam z babką.- Powiedział po chwili. Uniosłam delikatnie brew do góry spoglądając na nich.

- Naomi może ją kojarzyć. Byłem z nią u Madam Malkin.- Dodał z lekkim uśmiechem na twarzy. Pokiwałam jedynie głową na znak, że pamiętam. Moje spojrzenie ponownie utkwiło w oknie. Czułam na sobie krępujące spojrzenia owej dwójki. Oczywiście zdawałam sobie sprawę z tego, że oczekują ode mnie odpowiedzi na zadane przez Nevill’a pytanie.

Zapadła martwa cisza. Każdy milczał. Oni czekając na moją odpowiedź. Natomiast ja milczałam zastanawiając się nad tym co powiedzieć. Raczej jak to powiedzieć, aby ich nie zrazić. Hermiona mogła nie wiedzieć, ale Nevil… Zapewne zdawał sobie sprawę z tego jacy oni byli.

- A ty?- Zapytała w końcu Hermiona. Moje oczy utkwiły w jej spojrzeniu. Uśmiechnęła się delikatnie przełykając ślinę.

Oj... Kiepsko to widzę.

Dodałam w myślach. Delikatnie odgarniając włosy z twarzy.  No dobra raz grozi śmierć wcześniej czy później i tak by się dowiedzieli.

- Eh… ja…Malfoy.- Wydukałam dość nie wyraźnie rozglądając się po przedziale tak jakbym szukała pomocy od niewidzialnego człowieka. Nevil zachłysnął się powietrzem. To było do przewidzenia. Natomiast Hermiona zdziwiona reakcją chłopaka spojrzała na mnie pytająco.

- Z kim?- Ponowiła dziewczyna. Zacisnęłam dłonie w pięści. Wypuściłam spokojnie powietrze z płuc poluźniając uścisk.

- Malfoy.- Powtórzyłam. Jeszcze raz powiem te nazwisko i utnę sobie język. Czemu akurat tu? Gdy udało mi się od nich uwolnić. Muszę używać tak przez siebie znienawidzonego nazwiska.

- Naomi… Czy ja dobrze usłyszałem?- Wyszeptał Neville z niedowierzaniem na twarzy. Mój wzrok utkwił ponownie w szybie, o którą uderzały krople deszczu.

- Mieszkam u nich od kilku lat.- Odpowiedziałam na pytanie chłopaka podpierając się o parapet. Hermiona wciąż nie rozumiała o co chodzi. Co z tą rodziną jest nie tak? Wszystko było nie tak.

- A twoi rodzice?- Zapytała ciekawa. Nabrałam gwałtownie powietrza. Ale nie z powodu pytania dziewczyny tylko dlatego że rozcięłam sobie palec o wystający gwoździa.

- Dlaczego z nimi nie mieszkasz?- Kolejne pytanie dziewczyny. Spojrzałam w kierunku Hermiony i wyprostowałam się.

- Nie mam rodziców. Dlatego mieszkam u Malfoy’ów.- Odpowiedziałam odgarniając włosy. Uśmiechnęłam się blado.

- Po śmierci mojej matki trafiłam do nich. Nie pytano mnie o zdanie czy chcę tam zamieszkać. – Dodałam sama od siebie. Moją uwagę przykuła ropucha, którą trzymał Nevil w ręku. Uśmiechnęłam się delikatnie.

- Co to za ropucha?- Wskazałam na jego zwierzaka. Neville uśmiechnął się delikatnie gładząc go po głowie. Ropucha zdawała się spać.

- Teodora.- Odpowiedział cicho nie patrząc w naszym kierunku. Uniosłam brew do góry. Teodora? Hm.. Uśmiechnęłam się nie odwracając tym razem głowy.

- Teodora?- Powtórzyła Hermiona. Zdawała się być zamyślona. Po czym spojrzała się w jego stronę.

- Tak zwie się moja ropucha, a wy macie jakieś zwierzęta?- Zapytał się chłopak spoglądając na nas. Ten temat bardziej mi przypadł do gustu. Nie musiałam wracać do nie przyjemnych dość wspomnień. Każdy je miał. Dla każdego wyglądały inaczej. Nikt nie mógł być szczęśliwy do końca. Bynajmniej tak ja sądzę.

- Tak.- Odpowiedziałam i pokazałam na sowę w klatce. Na mojej twarzy zagościł uśmiech. Spoglądając na śpiące zwierzę. Przynajmniej teraz nie przynosi mi zdechłych myszy w podzięce.

- Zwie się Inoe.- Dodałam z uśmiechem na twarzy. Po czym skierowałam spojrzenie na Hermione, która przyglądała się jej.

- Inoe?

- Aktualnie nie miałam innego imienia. Więc wybrałam to.- Powiedziałam zarumieniona. Nigdy nie miałam zwierzaka. Więc nigdy nie wybierałam imion.

- Nie mam zwierzaka.- Odezwała się cicho dziewczyna. Delikatnie wzruszyła ramionami spoglądając w okno.

Nasze tematy obejmowały wszystko. Od tematów związanych z ulubionymi rzeczami po to co planowaliśmy robić w dorosłym życiu. Zauważyłam, że mimo różnic miło spędziłam z nimi czas. Hermiona opowiadała o świecie mugoli. Natomiast ja i Nevil słuchaliśmy jej opowieści z zapartym tchem. Jej rodzice z tego co opowiadała zajmowali się leczeniem zębów. Opowiadała też o swojej wcześniejszej szkole. Od zawsze dużo czytała. Jej ulubionym zapachem okazała się koszona trawa. Dom do którego chciała trafić był Griffindor. Nevil natomiast opowiadał, że nie za bardzo jest utalentowany. Zawsze o czymś zapominał co zabawne nie pamiętał o czym. Jego zainteresowaniem było zielarstwo. Czym wiązał swoje przyszłe życie. Chciał nauczać tego przedmiotu. Lubiał czytać książki związane z tym tematem.   Przyjemną atmosferę przerwał odgłos nagle otwieranych drzwi. Cała nasza trójka spojrzała w tamtym kierunku. Zmrużyłam oczy widząc, kto zaszczycił nas swoją obecnością.

- W końcu cię znalazłem. Idziemy.- Powiedział Draco pokazując ręką za swoje ramie na drzwi do przedziału. Zmarszczyłam brwi. Wołam mnie. On.

- Niby gdzie?- Zapytałam zdziwiona tym faktem.

On mnie szukał? Woła? Czy się rozchorował? To jakaś nowy typ choroby lokomocyjnej? Zaniepokoił mnie ten fakt.

- Jak to gdzie? W lepsze towarzystwo.- Odpowiedział. Uśmiechnęłam się nie znacznie, a jednak był taki sam jak zawsze. Całe szczęście. Jego wzrok powędrował najpierw na Neville. Zmierzył go spojrzeniem oceniając. Włączył radar czystości krwi. Zacisnęłam dłonie w pięści. Dla mnie oni byli lepszym towarzystwem niż jego banda czy ludzie podobni do niego. Po chwili Draco spojrzał się na Hermionę mrużąc oczy. Oho… Zacznie się?

- Nie powinnaś tu być.- Powiedział kierując ponownie swoje spojrzenie w moim kierunku. Założyłam ręce na piersi spoglądając na niego.

- To ciebie nie powinno tu być.- Powiedziałam nad podziw spokojnym tonem. Na mojej twarzy zagościł uśmiech.

- Widzisz Draco. Mnie odpowiada takie towarzystwo. Wiec idź mi stąd.- Powiedziałam pokazując mu ręką drzwi.  Uśmiechnęłam się szerzej widząc reakcję blondasa. Odwrócił się na pięcie i nim wyszedł spojrzał na mnie.

- Jeszcze tego pożałujesz.- Dodał wychodząc z naszego przedziału. Osunęłam się na siedzeniu spoglądając na towarzyszy.

- Jaki gbur. Kto to był?- Zapytała oburzona Hermiona. Nie była chyba przyzwyczajona do takiego spojrzenia. Wybacz musi się do tego przyzwyczaić.

- On?- Pokazałam na miejsce gdzie jeszcze tak nie dawno znajdował się Draco. Uśmiechnęłam się do dziewczyny. Po czym delikatnie podrapałam się po głowie.

- Tak. On.- Powiedziała spoglądając to na mnie to na Neville. On zaś unikał naszego spojrzenia. Zmrużyłam brwi.

- To był Malfoy… Draco Malfoy.- Odpowiedziałam dziewczynie po dłuższej ciszy. Spojrzałam na nie ze zdziwieniem. Odwróciłam wzrok w stronę okna.

- Współczuje ci.- Powiedział Nevil. Zaśmiałam się cicho. Nie potrzebowałam współczucia. Nauczyłam się ignorować ich. Można było do tego przywyknąć. A nawet trzeba było. Nie miałam wyboru. Musiałam tam zamieszkać.

- Można przywyknąć.- Odpowiedziałam cicho nie spoglądając na niego. Przez chwile czułam się zmęczona. Wyszło mi studiowanie po nocach ksiąg. Przetarłam oczy przeciągając się.

- CO to za siniak?- Zapytałam Hermiona wskazując moje ramię. Spojrzałam tam zerkając na zasinienia. Nie gdzie się nie wywaliłam. Ach no tak. Dzisiejsza pamiątka po Lucjuszu.

- To… To nic takiego. Nie przejmuj się.- Powiedziałam opierając głowę o szybę. Każdy zaczął robić co chciał. Nevil głaskał Teodorę. Hermiona czytała księgę. Natomiast ja postanowiłam oddać się w ramiona morfeusza. Przymknęłam oczy. Nie zajęło mi to wiele czasu.

~#~

- TEODORA! – Obudził mnie przeraźliwy krzyk Neville. Poderwałam się rozglądając po przedziale. Mój wzrok utkwił w stojącym chłopaku. Który po chwili rzucił się na ziemię i zaczął przemieszczać to w stronę drzwi bądź do okna. Zmrużyłam oczy. Coś musiało mnie ominąć podczas snu.

- Hermiona?- Wyszeptałam szukając u dziewczyny odpowiedzi na moje nieme pytania. Musiała odczytać z mojej twarzy. Gdyż po chwili wypuściła powietrze pokazując na kucającego Neville.

- Teodora znikła.- Powiedziała spokojnie dziewczyna. Spojrzałam się na załamanego chłopaka. No to był problem. Pociąg duży. Zwierzak mały.

- Nie ma jej.- Powiedział załamany siadając obok Hermiony. Swoją twarz ukrył w dłoniach. Nie opuszczałam z niego wzroku. Nie widziałam innego wyjście.

- Znajdzie się. Poszukam jej po innych przedziałach.- Powiedziałam wstając. Odrobinkę wyprostuje kości. Rozbudzę się do końca.

- Może ktoś już ją znalazł?- Dodałam otwierając drzwi od przedziału i wychyliłam głowę. Spojrzałam na stojącą Hermionę.

- Pomogę ci. Ja pójdę w tę stronę.- Wskazała głąb pociągu. Kiwnęłam twierdząco głową.

- Więc ja kieruję się w stronę lokomotywy.  – Powiedziałam i ruszyłam tam.

Wystarczyły pierwsze kilkanaście minut abym stwierdziła, że to szukanie igły w stogu siana. Oczywiście niektórzy z uczniów uprzejmie mówili mi, że nie widzieli zwierzaka. Nie spodziewałam się tego, że to będzie aż takie trudne. Na samą myśl jak będzie cierpiał Nevil ścisnęło mnie w sercu. W jednym z odwiedzanych przeze mnie przedziałów spotkałam Cedrik’a. Spojrzałam na niego z uśmiechem na twarzy.

Jest ktoś, kogo znam.

Pomyślałam czując ulgę. Nie zamierzałam przeszkadzać mu w rozmowie oczywiście stało się inaczej. Jego towarzysze zmierzyli mnie spojrzeniem milknąć od razu. Czułam, że trafiłam w nieodpowiednim pomięcie.

- Przepraszam.- Jedynie to mogłam aktualnie wypowiedzieć.  Cedrik powoli spojrzał się w moim kierunku a na jego twarzy zagościł przyjazny uśmiech. Odwzajemniłam nie pewnie jego gest.

- Naomi. Jak miło cię znów widzieć. Czy coś się stało?- Zapytał ignorując ciekawskie spojrzenia przyjaciół. Nabrałam delikatnie powietrza w płuca.

- Mój przyjaciel zgubił ropuchę.- Powiedziałam spokojnym głosem.

- Pomagam mu jej szukać. Może ją widzieliście? – Zapytałam z nadzieją, że któreś w końcu powie „Tak”.

- Przykro mi.- Odpowiedział. Kiwnęłam jedynie głową, że zrozumiałam, po czym skierowałam się do wyjścia.

- Powidzaninie w Hogwarcie.- Dodał pewniej. Czułam jego spojrzenie na swoich plecach. Spojrzałam na niego unosząc nie pewnie rękę z wyciągniętym ku górze kciuku. Na znak. „Będzie dobrze”. Otworzyłam drzwi po czym je zasunęłam.

- Kto to był?

- Oj Cedrik powiedz nam.

- Naomi.- Powiedział Cedrik. Zamarłam w miejscu. Spoglądając na ziemię. Czułam się jak rzadki okaz w Zoo. Który był godny do podziwiania.

- Naomi?

- Tak.

- Nie słyszałem.

- Pierwszoroczna?

- Nie inaczej.

Reszty rozmowy nie słyszałam, ponieważ wróciłam do poszukiwań. Nie zamierzałam zaprzestać. Miałam nadzieję, że uda mi się ją odnaleźć nim dotrzemy do miejsca. Każdy inny przedział kończył się tym samym. Byłam zawiedziona. Może Hermionie się uda. Został mi tylko jeden przedział. Zapukałam do drzwi z którego dobiegły donośne śmiechy.

- Na co czekasz na zaproszenie.- Usłyszałam męski głos. Otworzyłam drzwi spoglądając na czterech uczniów. Dwoje z nich byli rudymi bliźniakami. Jeden z nich akurat stał w śmiesznej pozie przed ciemnoskórą dziewczyną. Miała dłubie ciemne włosy. Na mój widok delikatnie się uśmiechnęła. Ich kolejny towarzysz leżał rozwalony na kilku siedzeniach. Spojrzał w moim kierunku.

- Przepraszam.- Wyszeptałam spoglądając na bliźniaków, którzy zamilkli obserwując mnie. Przełknęłam ślinę głośniej niż zazwyczaj.

- O co chodzi?- Zapytała w końcu dziewczyna. Miała przyjazny głos. Spojrzałam na nią i weszłam bardziej do przedziału. Zamknęłam drzwi i spojrzałam na ziemię. Stałam tak jakby na stracenie.

- Mój przyjaciel zgubił Teodorę. Pomagam mu jej znaleźć.- Powiedziałam spokojnym głosem. Mimo to nie podnosiłam wzroku wbitego w ziemię.

- Może ją widzieliście?- Dodałam po chwili z nadzieją w głosie.

- Teodora?- Zapytał bliźniak siedzący naprzeciwko rozwalonego ciemnowłosego chłopaka. Spojrzałam na niego. No tak. Skąd mogą wiedzieć o kogo mi chodzi.

- Ropucha.- Powiedziałam krótko.

- Nie. Nie mieliśmy przyjemności jej spotkać. Jak ją zobaczymy od razu ci to powiemy.- Powiedział drugi z bliźniaków.

- W ogóle jak masz na imię?- Zapytał po chwili namysłu. Spojrzałam na niego i zamknęłam oczy.

- Nazywam się McGarden Naomi.- Odpowiedziałam spokojnym głosem. Spoglądałam na nich. Mogłam wnioskować, że byli starsi ode mnie. Może o trzy lata nie więcej. Podeszłam do drzwi otwierając je.

- Ubierz się w szaty. Zaraz będziemy na miejscu.- Powiedziała jedyna dziewczyna z ich towarzystwa. Kiwnęłam jedynie głową zamykając drzwi. Zwiesiłam głowę.

Dobra pora wracać. Nie ma sensu dalej szukać.

Pomyślałam idąc przez korytarz w kierunku naszego przedziału. Gdy tam dotarłam weszłam do środka i zajęłam swoje miejsce. Nevil przyglądał mi się uważnie.

- Wybacz Neville.- Wyszeptałam cicho. Miałam nadzieje ją znaleźć a tu. Nic.

- Pora się przebrać.- Dodałam sięgając po swoje szaty. Ubrałam czarną szare spoglądając na wpadającą do przedziału Hermionę. Miała na sobie szaty. I była dość podekscytowana. Zastanawiał mnie powód.

- Nie zgadniecie, kogo poznałam.- Powiedziała siadając na swoim miejscu. Spojrzałam na Nevill’a który wyglądał na dość zaciekawionego tym. Zamknęłam na chwile oczy.

- Harry Potter jest w pociągu.- Powiedziała po kilku minutach. Moje spojrzenie utkwiło w szybie. Nic dziwnego, że był. W końcu ten sam rocznik. Delikatnie zacisnęłam dłonie tak by kości w palcach przeskoczyły mi.

- Ten Potter?- Zdziwił się Nevil zapominając o swojej ropuszce. Odgarnęłam z twarzy włosy zerkając na nich ukradkiem.

- Tak Nevil. Sama widziałam. Ta blizna jest prawdziwa.- Mówiła z radością w głosie. Wstałam i zdjęłam swój kufer przygotowując się do opuszczenia pociągu.

-Naomi nie jesteś tym faktem podekscytowana?- Zdziwiła się moim zachowaniem Hermiona. Zerknęłam w jej kierunku.

- Nie bardzo.- Odpowiedziałam jej wracając do zbierania swoich rzeczy. Ignorując zdziwione spojrzenia towarzyszy.

- Czemu?

- To zwykły jedenastoletni chłopak nie prawdaż?- Odpowiedziałam pytaniem na pytanie. Widząc ich zmieszane spojrzenia uśmiechnęłam się delikatnie.

- Faktycznie. Każdy zna jego imię. Nie widzę tylko powodów by się tym przejmować. Wygląda jak człowiek.- Powiedziałam zerkając na nich.

- Wiesz. Mieszkanie z Malfoy’ami musiało cię trochę zdziwaczeć.- Powiedział żartem Nevil. Spojrzałam na niego wzrokiem typu „ Gdyby spojrzenie mogło zabić”. Chłopak umilkł spoglądając na Hermionę.

-  Znalazłaś Teodorę?- Zapytał się, ale widząc przygnębioną dziewczynę zrozumiał, że nic z tego. Nabrał jedynie powietrza.

- Nie lubisz go prawda?- Zapytała Hermiona podchodząc do mnie. Ona też zaczęła szykować się do wyjścia. Pomagała też Nevill'owi. Spojrzałam na nią zmieszana. Teraz nie za bardzo rozumiałam o co dziewczynie chodziło.

- Kogo?

- Pottera.- Odpowiedziała. Nevil spojrzał to w moim kierunku to Hermiony. Widziałam, że jest zmieszany tak jakby obawiał się mojej odpowiedzi.

- Czemu miałabym go nie lubić? Nawet go nie znam.- Odpowiedziałam jej. Chłopak wypuścił powietrze.

- Wiesz. Wyglądasz tak jak byś go nie lubiła.- Oznajmiła mi dziewczyna. – Bądź byś była zazdrosna o jego sławę.- Dodała.

- Dziękuje ci za taką sławę. W dniu w którym stał się sławny stracił rodzinę. Hm. Interesujące. Wiesz. Ja wolałabym nie być sławna. A mieć rodzinę. Oczywiście jak bym była na jego miejscu.- Mówiłam nie patrząc na nią. Nevil podszedł do mnie delikatnie klepiąc po ramieniu. Spojrzałam na niego wypuszczając powietrze.

- Życie nie jest sprawiedliwe. – Dodałam widząc spojrzenie dziewczyny. Złapałam za rączkę kufla i ruszyłam do wyjścia. Zeskoczyłam na peron rozglądając się.  Na dworze było dość ciemno.

Ciekawe, która była już godzina

Przez głowę przeszła mi jedynie ta myśl. W oknach okolicznych domów było zgaszone światło. Ulice zdawały się być opuszczone. Zatrzymałam swoje kroki. Spoglądając na wyłaniających się z pociągu uczniów. Rozmawiali podnieceni.  Gromadząc się w grupach. Przyjaciele, rodzina, znajomi. Każdy był przydzielony. Nawet pierwszoroczni łączyli się w grupy z świeżo poznanymi ludźmi.

Człowiek nie jest stworzony do bycia samotnym. Nawet jeśli bardzo stara się tego dokonać. Jakaś część ciągła go do innych.  

Przy mnie zatrzymał się Nevil zresztą jak Hermiona. Można było dostrzec przerażenie malowane na ich twarzach. Nie dziwiłam się im., Co teraz?  Zmrużyłam oczy wytężając spojrzenie przed siebie. Nad głowami tłoczących się na peronie uczniów migało światełko lampy. Zamrugałam kilkukrotnie zastanawiając się czy dobrze widziałam. Delikatnie przetarłam oczy. Światełko przybliżyło się by po chwili zastygnąć w powietrzu.

- Pierwszo roczni do mnie.- Rozniósł się donośny męski głos. Dopiero po chwili, gdy promienie światła padły na włochatą twarz mężczyzny w futrze z norek, lisów czy innych futrzastych stworzeń.

- Zostawić bagaże!- Rozkazał olbrzym. Mężczyzna ten miał na pewno ponad dwa może trzy metry. Oprócz zdziwionych, przerażonych pierwszoroczniaków nikt nie okazywał większego zainteresowania.

- Ruszać się. Cholibka.- Dodał po chwili odwracając się do nas plecami, po czym ruszył w tylko sobie znanym kierunku. Zaczęłam iść za nim zresztą jak pozostali. Koło mnie oprócz Hermiony i Neville szedł chłopak w okrągłych okularach oraz jego towarzysz rudzielec. Jeż te rude włosy widziałam. Bliźniacy.

Olbrzym w milczeniu zaprowadził nas nad brzeg jeziora gdzie przycumowane były drewniane łódki. Do jednej mieściły się pięć może sześć osób. Nie pewnie zajęłam miejsce siadając tuż obok Neville spoglądając na pozostałych.

- Łał! Widzicie!- Usłyszałam głos jakiegoś chłopca. Którego łódka zaczęła odpływać. Gdy usiadła ostatnia osoba. Nasza uczyniła to samo. W tafli wody można było dostrzec przepiękny widok. Światła z okien wielkiego zamku przepięknie migotały.

Ten widok niewątpliwie zapadnie mi w pamięci.

Nie tylko na mnie ten widok zrobił wrażenie. Bowiem inni uczniowie byli tak samo podekscytowani jak ja. Serce zaczęło bić szybciej, ale nie było wywołane strachem. Te bicie było przyjemne.

Przed naszą łódką płynęła inna, w której rozpoznałam jedynie trzy osoby. Vincent Crab, Gregory Goryle oraz oczywiście Draco Malfoy. Jak by nie inaczej. Tak było od zawsze. Trójka nie rozłącznych. A skąd to wiem. Znałam ich. Byli najlepszymi przyjaciółmi Draco. Wiele czasu spędzali w jego rezydencji. Miałam, więc wiele czasu by ich poznać. Oczywiście mieli takie same poglądy co jego rodzina.  Draco zerknął w moim kierunku z szyderczym uśmiechem. Po chwili jednak odwrócił wzrok w stronę zamku do którego zmierzaliśmy.

Dotarcie na drugi brzeg zajęło nam dziesięć minut. Każdy wychodził z łodzi kierując się za olbrzymem. Zamarłam oczarowana widokiem zamku. Nie zdając sobie sprawy z tego ile się oddalili ode mnie.

- Cholibka! Nie zostawaj z tyłu.- Powiedział do mnie olbrzym machając ogromną ręką abym w końcu ruszyła.

- Korzenie tam zapuściłaś czy co?- Dodał, gdy udało mi się w końcu ich dogonić. Wzruszyłam jedynie ramionami idąc dalej. Do zamku dostaliśmy się przez wielkie mosiężne drzwi. Które prowadziły do środka. Olbrzym prowadził nas zawiłymi korytarzami. Zmarszczyłam brwi. Nie łatwo będzie znaleźć klasę. Zatrzymał się dopiero przed czekającą kobietą. Miała poważny wyraz twarzy. Na nosie widniały okulary. A włosy miała starannie upięte w kok.

- Cholibka.- Ponownie się odezwał prowadząc nas kamiennymi korytarzami do stojącej na schodach kobiety. Miała na sobie zielone szaty. Pokazała ręką byśmy zatrzymali się spoglądając na nas. Zatrzymaliśmy się u podnóża schodów spoglądając na kobietę zaciekawieni.

- Dziękuje Hagridzie. – Powiedziała kobieta posyłając delikatny uśmiech olbrzymowi.

- Nie ma za co Profesor McGonagal.- Odpowiedział Hagrid. Spod jego gęstej brody można było dostrzec szeroki uśmiech. Moje spojrzenie utkwiło w kobiecie. Była jednym z profesorów. Ciekawe czego nauczała?

- Zanim rozpocznie się ceremonia przedziału chciałabym wam powiedzieć parę słów.- Zaczęła McGonagal zatrzymując na mnie swoje spojrzenie. Miała dość wyraźny głos, mimo że nie podnosiła go umiała zachować spokój.

- Za kilka minut zacznie się ceremonia przedziału. Każdy z was zostanie przydzielony do poszczególnych domów.- Mówiła stojąc niewzruszona. – Podczas całego pobytu w Hogwardzie wasz dom będzie waszą rodziną.- Kontynuowała. Oddychałam spokojnie spoglądając w kierunku pozostałych. Każdy milczał słuchając dokładnie o czym mówiła

- Czas wolny będziecie spędzać w pokoju wspólnym z innymi mieszkańcami. Wasze osiągnięcia będą Chlubą waszego domu. Natomiast przewinienia staną się jego hańbą.- Mówiła poważne nie przerywając nawet gdy Nevil rzucił się jej pod nogi gdzie znajdowała się Teodora- ropucha.

- są cztery domy Gryfindor, Haffepuff, Ravenclow oraz Slytherin. -  Oznajmiła zakładając ręce na piersiach. Obserwowała nas. Oceniając nasze zachowanie. A może to mi się tylko tak wydawało.

- Mam nadzieje, że będziecie wierni waszemu domowi. Proszę teraz poczekać tutaj. – Dodała po chwili namysłu po czym znikał za drzwiami.

Dobra już zaczynałam panikować. Ceremonia przedziału? Jak będzie wyglądać?

Utkwiłam spojrzenie w zamkniętych drzwiach przełykając głośnio ślinę. Moim ciałem przechodziły dreszcze trudne do opanowania. Nerwowo zaczęłam tupać nogą.

Ile może trwać przygotowanie?

Zamknęłam oczy by móc odrobinkę ochłonąć. Nie mogłam pozwolić ponieść się emocjom. Mogłam usłyszeć kilka podnieconych głosów. Jeden z nich nawet wspominał coś o trudnym teście. Może i miał rację? Zaczęłam przeszukiwać całą swoją wiedzę. W razie czego.

Po upływie dwudziestu minut drzwi otworzyły się ukazując wnętrze pomieszczenia. W środku znajdowało się pięć długich stołów. Mogłam wnioskować to, że każdy były przydzielony dla poszczególnego domu oraz nauczycieli. Weszliśmy do środka idąc wzdłuż dwóch stołów. Skupiając tym samym uwagę zebranych w Sali.

Główna atrakcja wieczoru wkroczyła.

Profesor McGonagal stała na tle podłużnie ustawionego stołu. Gdzie zasiadali pozostali nauczyciele. W ręku trzymała zwój delikatnie uderzając nim w otwartą dłoń. Uczniowie spoglądali na nas z zaciekawieniem. Pokazując na poszczególnych dzieciaków szepcząc coś.

Stworzenie bliskie wyginięciu.

Tak właśnie się teraz czułam. W centrum uwagi. Ciche szepty. Uwagi.  To sprawiało, że czułam się właśnie tak.

- Podjedzcie bliżej.- Powiedziała McGonagal spoglądając w naszym kierunku. Pokazałam nam, że mamy podejść. Gdy to uczyniliśmy rozwinęła zwój.

- Gdy wyczytam wasze nazwisko oraz imię podchodzicie, siadacie na stołku. W tedy nałożę wam tiarę na głowę. I ona powie do jakiego domu będziecie należeć.- Powiedziała McGonagal spoglądając na listę.

- Tylko tyle?

- A czego się spodziewaliście? Tortur?- Zdziwiła się McGonagal unosząc brew.

- Nie niczego.- Odezwał się rudzielec stojący obok chłopaka w okrągłych okularach. Profesor zaczęła więc dalej. Wyczytując z listy natomiast tiara mówiła nazwę domu. Obserwowałam uważnie całą sytuację czując nie miły ścisk w żołądku. Nie tylko spowodowany głodem, ale też strachem.

Co jeśli przydzieli mnie do Slytherin’u?

Pobladłam na twarzy z przejęcia. Oddychałam ciężko. Tego się nie spodziewałam. Wolałam egzamin.

Oczywiście to było do przewidzenia, że Crab oraz Goyl trafią właśnie do tego domu – Shlitherin. Hermiona natomiast jak i Nevil trafili do wymarzonego przez nich – Gryffindor. Też bym chciałam tam się udać. Przełknęłam ślinę czując nie przyjemną gulkę w gardle.

- Malfoy, Draco- Wyczytała czekając aż zajmie miejsce. Nim jedna tiara dotknęła jego głowy.

- Shlitherin- Krzyknęła tiara. Natomiast chłopak uśmiechnął się szeroko i udał do witającego go uczniów. Zajął miejsce obok przyjaciół.

- McGarden, Naomi.- Teraz ja. Zaczęłam podchodzić bliżej rozglądając się po Sali. Dostrzegłam kilka zaciekawionych spojrzeń. Cedrik, Bliźniacy, Nevil, Draco czy Hermiona utkwili we mnie spojrzenia wyczekując. Usiadłam na stołku. Po czym widziałam już ciemność gdy tiara opadła mi na oczy zatrzymując się na nasadzie nosa.

Milczała.

Poruszyłam się nie spokojnie na stołku zamykając oczy. Czekałam. Serce waliło mi teraz dziesięciokrotnie niż normalnie.

Ile to trwa? Co jeśli nic nie powie? Odeślą mnie?

Męczyła mnie masa pytań bez odpowiedzi. Wyczekiwałam tego aż tiara wykrzyczy dom. Mocno się zdziwiłam słysząc cichutki łosik w swojej głosie. Nie spodziewając się tego delikatnie podskoczyłam na stołku. Opuszczając głowę.

- Hm.- Wyszeptała cicho pogrążona w myślach. Zacisnęłam dłonie na stołku wbijając w drewno palce.

- Nie zjem cię.- Oznajmiła cicho śmiejąc się z moich reakcji. Co było w tym śmiesznego. Czułam dużą presje związaną z tym.

- Przepraszam.- Odpowiedziałam w myślach mając nadzieję, że usłyszy to. Nie myliłam się.

- Gdzie by cię tu przydzielić?- Zastanawiała się. Przełknęłam głośniej ślinę.

- Pasujesz do każdego domu. Masz dużo wiedzy. Uwielbiasz się uczyć. Oh tak… Ravenclaw to odpowiedni dom…, ale…- Powiedziała tiara poruszając moją głową w stronę wspomnianego domu. Uczniowie należący do niego mieli niebieskie naszywki jak i krawaty.

- Z nudów tyle się uczę pani Tiaro.- Odpowiedziałam na jej rozmyślanie starając się odwrócić głowę całą siłą ciała.

- Nie? To może Hufflepuff. Masz cechy jakie są cenione w tym domu.- Odezwała się przekręcając nagle moją głową w kolejnym kierunku. Tak nagle, że zachwiałam się na stołku niebezpiecznie. Miałam wrażenie, że zaraz skręci mi kark.

- Nie Slytherin. – Pomyślałam. Może posłucha mojej prośby. Może nie mam prawa mówić tego o czym Pragę.

- Jesteś tego pewna?- Urwała tiara wsłuchując się w milczenie, które nastało. Przekręciła głową tym razem mocniej w kierunku poszczególnych domów. Moje uczucia się nie zmieniły. Mogła mnie przydzielić do każdego domu oprócz Slytherin’u. Może mogłam tylko o tyle prosić. O nic więcej.

- GRYFFINDOR!- Krzyknęła nagle Tiara sprawiając, że zamarłam na miejscu.

- Naomi to nie siła czy krew decydują o tym jakimi jesteśmy ludźmi. Tylko nasze czyny, dojrzałe decyzje czy poświęcenie ukazuje to kim tak naprawdę jesteśmy.- Powiedziała Tiara. Miałam wrażenie jak uśmiechnęła się do mnie. Zdjęłam ja i pobiegłam do wiwatującego domu. Zajęłam swoje miejsce siadając tuż obok Hermiony i Neville.

Czułam na sercu ulgę gdy moje pragnienie zostało spełnione. Jeden malutki krok do spełnienia marzeń. 

Tytuł opowiadania: „Inside the Hogward you can find my world ”
Tytuł rozdziału:,, 02: „O jeden krok bliżej do spełnienia marzeń.”:02”
Ilość stron: 13 stron